Gewoon alweer 10! weken in Ghana
Blijf op de hoogte en volg Loes
10 April 2016 | Ghana, Tamale
Hallo,
Hier weer even een berichtje vanuit Ghana. Nog een kleine 2 weken genieten hier en dan is het grote avontuur alweer voorbij. Het is zo vreemd, deze 3 maanden zijn echt voorbij gevlogen. Het voelt echt alsof ik er pas net een maandje ben.
Afgelopen week begon even wat anders dan gepland, na een week lang misselijk te zijn geweest en hoofdpijn te hebben gehad lag ik zondag de hele dag ziek op bed. ´s avonds ging het zo slecht dat we uiteindelijk besloten hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Na wat vragen van de dokter wilde hij voor de zekerheid dat ik nog een test deed om malaria uit te sluiten. Sanne en ik keken elkaar aan, de labmensen gaan nu echt geen test meer doen dachten we. Het was namelijk al 23.00 op een zondag en normaal doen ze overdag in het weekend al moeilijk als je een test wilt doen. Eenmaal bij het lab aangekomen bleek onze verwachting waar. De twee lab mensen lagen namelijk heerlijk te slapen op de bankjes en toen we zeiden dat we een labtest wilde doen kregen we als antwoord: we doen geen labtesten 's avonds. Op aandringen van de verpleegkundige die mee was werd het uiteindelijk toch gedaan, maar alleen als we ervoor gingen betalen. Ze doen hier echt alles als je maar geld geeft. Gelukkig was de test negatief en kwam er uit het onderzoek gastro-enteritis en voorhoofdsholte ontsteking. De dokter had al wel door dat ik niet zo'n zin had om opgenomen te worden. Hij liet me uiteindelijk naar huis gaan met een flinke berg pillen en de instructie om veel fruit te eten. Het enige nadeel was wel dat ik minimaal 2 dagen niet mocht werken...
Nouja, de volgende dag voelde ik me eigenlijk al een stuk beter door de medicatie maar ik moest verplicht 2 dagen thuis blijven van mijn collega's, zodat ik weer helemaal beter kon worden. Ik had aan mijn hostvader gevraagd of hij misschien wat credits voor mijn telefoon en wat fruit kon halen. Geen probleem. Een uur later kwam hij terug met een mega overlevingspakket met fruit. Als ik nu niet beter zou worden.
Na 2 dagen in mijn bed te hebben gelegen kon ik woensdag eindelijk weer aan het werk. Eerst nog maar even een rustig dagje gehouden veel schrijfwerk gedaan en donderdag gewoon weer vol aan de bak.
Een van mijn collega's hier in hoog zwanger en vanaf het begin dat ik hier ben is zij als een moeder voor mij geweest. Vrijdag was ze eigenlijk vrij maar kwam toch naar het werk voor een check-up met de verloskundige. Ze vroeg of ik ook mee wilde. Dit was zo leuk om te zien. Maar ook hoe anders het hier gaat. Je wordt hier echt anders behandeld als je als medewerker van het ziekenhuis iets moet. Het hele gebouw zat namelijk vol met zwangere vrouwen die al uren zaten te wachten tot ze aan de beurt was. En Mutia, mijn collega, komt aan en loopt zo voor iedereen langs de consultroom in om de check-up te laten doen. Daarna moest ze nog iets kopen voor als het kindje er is. Ook hier loopt ze gewoon iedereen voorbij en zo de consultroom in terwijl er een patiënt met haar kindje binnen onderzocht worden. Mutia is vandaag precies 41 weken zwanger en werkt nog steeds 5 dagen per week in het ziekenhuis. Iedereen in mijn ward hoopt dat ze deze week gaat bevallen zodat ik het kindje kan zien. Dat wordt hard duimen!
Het begint ook al tijd te worden om de eerste spulletjes uit te zoeken en in te gaan pakken. Zo vreemd. Het lijkt wel alsof ik een paar weken terug op mn kamer op Vlieland mijn kleren zat te sorteren om in te pakken. En nu... nu pak kan ik ze alweer inpakken.
Het is zo vreemd om alles en iedereen hier straks achter te laten en je weet niet of je ze ooit nog terug ziet of spreekt. Ondanks de plannen die er zijn om na mijn studie terug te komen weet je nooit wie je terug ziet.
Dus voor nu is het genieten van alles en iedereen om me heen en koester ik alle momenten met die ik heb met alle lieve mensen hier!
Hier weer even een berichtje vanuit Ghana. Nog een kleine 2 weken genieten hier en dan is het grote avontuur alweer voorbij. Het is zo vreemd, deze 3 maanden zijn echt voorbij gevlogen. Het voelt echt alsof ik er pas net een maandje ben.
Afgelopen week begon even wat anders dan gepland, na een week lang misselijk te zijn geweest en hoofdpijn te hebben gehad lag ik zondag de hele dag ziek op bed. ´s avonds ging het zo slecht dat we uiteindelijk besloten hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Na wat vragen van de dokter wilde hij voor de zekerheid dat ik nog een test deed om malaria uit te sluiten. Sanne en ik keken elkaar aan, de labmensen gaan nu echt geen test meer doen dachten we. Het was namelijk al 23.00 op een zondag en normaal doen ze overdag in het weekend al moeilijk als je een test wilt doen. Eenmaal bij het lab aangekomen bleek onze verwachting waar. De twee lab mensen lagen namelijk heerlijk te slapen op de bankjes en toen we zeiden dat we een labtest wilde doen kregen we als antwoord: we doen geen labtesten 's avonds. Op aandringen van de verpleegkundige die mee was werd het uiteindelijk toch gedaan, maar alleen als we ervoor gingen betalen. Ze doen hier echt alles als je maar geld geeft. Gelukkig was de test negatief en kwam er uit het onderzoek gastro-enteritis en voorhoofdsholte ontsteking. De dokter had al wel door dat ik niet zo'n zin had om opgenomen te worden. Hij liet me uiteindelijk naar huis gaan met een flinke berg pillen en de instructie om veel fruit te eten. Het enige nadeel was wel dat ik minimaal 2 dagen niet mocht werken...
Nouja, de volgende dag voelde ik me eigenlijk al een stuk beter door de medicatie maar ik moest verplicht 2 dagen thuis blijven van mijn collega's, zodat ik weer helemaal beter kon worden. Ik had aan mijn hostvader gevraagd of hij misschien wat credits voor mijn telefoon en wat fruit kon halen. Geen probleem. Een uur later kwam hij terug met een mega overlevingspakket met fruit. Als ik nu niet beter zou worden.
Na 2 dagen in mijn bed te hebben gelegen kon ik woensdag eindelijk weer aan het werk. Eerst nog maar even een rustig dagje gehouden veel schrijfwerk gedaan en donderdag gewoon weer vol aan de bak.
Een van mijn collega's hier in hoog zwanger en vanaf het begin dat ik hier ben is zij als een moeder voor mij geweest. Vrijdag was ze eigenlijk vrij maar kwam toch naar het werk voor een check-up met de verloskundige. Ze vroeg of ik ook mee wilde. Dit was zo leuk om te zien. Maar ook hoe anders het hier gaat. Je wordt hier echt anders behandeld als je als medewerker van het ziekenhuis iets moet. Het hele gebouw zat namelijk vol met zwangere vrouwen die al uren zaten te wachten tot ze aan de beurt was. En Mutia, mijn collega, komt aan en loopt zo voor iedereen langs de consultroom in om de check-up te laten doen. Daarna moest ze nog iets kopen voor als het kindje er is. Ook hier loopt ze gewoon iedereen voorbij en zo de consultroom in terwijl er een patiënt met haar kindje binnen onderzocht worden. Mutia is vandaag precies 41 weken zwanger en werkt nog steeds 5 dagen per week in het ziekenhuis. Iedereen in mijn ward hoopt dat ze deze week gaat bevallen zodat ik het kindje kan zien. Dat wordt hard duimen!
Het begint ook al tijd te worden om de eerste spulletjes uit te zoeken en in te gaan pakken. Zo vreemd. Het lijkt wel alsof ik een paar weken terug op mn kamer op Vlieland mijn kleren zat te sorteren om in te pakken. En nu... nu pak kan ik ze alweer inpakken.
Het is zo vreemd om alles en iedereen hier straks achter te laten en je weet niet of je ze ooit nog terug ziet of spreekt. Ondanks de plannen die er zijn om na mijn studie terug te komen weet je nooit wie je terug ziet.
Dus voor nu is het genieten van alles en iedereen om me heen en koester ik alle momenten met die ik heb met alle lieve mensen hier!
-
10 April 2016 - 23:17
Mireille:
Hi Loes, Ik wens je nog een paar hele fijne laatste weken. Wat een geweldige ervaring moet dit voor je zijn geweest. Je hebt het echt super gedaan. Bedankt dat je ons af en toe hebt laten meegenieten van je geweldige avontuur. Afscheid nemen zal moeilijk zijn maar ik denk dat je met een heel goed gevoel kunt terugkijken op dit bijzondere avontuur. Safe travels! xx -
11 April 2016 - 00:08
Caroline:
Oh meis, gelukkig dat t geen malaria was en laten we hopen dat dat zo blijft.
Blijf goed fruit eten tot t eind!
Onvoorstelbaar dat het er al weer bijna op zit.
Als je thuiskomt heeft Mama de operatie ook achter de rug. Ze waren hier vandaag en zagen er goed uit en waren vol vertrouwen. Sommige 3 maanden gaan kleurloos onder in het grote geheel. Deze zullen lang in je herinneringen blijven.
Liefs Caro -
11 April 2016 - 12:57
Opa En Oma Ter Ellen:
Lieve Loes.Nog even een kort berichtje uit Engelen.We zijn blij dat je weer op geknapt bent en dat het geen
malaria was.Wat is het een fantastische tijd voor je geweest en wat zal dat lang in je herinnering blijven.
We zijn trots op je hoe jij deze maanden beleefd- en verwerkt hebt. Het zal wel een hele omschakeling
zijn als je weer hier in Nederland bent. Mama en Papa waren hier en ze zijn vol goede moed voor de operatie.
Ze komen donderdag nog een nachtje hier slapen voor de zekerheid en gaan dan vrijdag naar huis.
We wensen je de laatste week in Ghana nog fijne- en liefdevolle dagen toe en een hele goede reis terug
naar hier.Veel liefs en knuffels van Opa en Oma. -
11 April 2016 - 21:36
Marc Ter Ellen:
Dit zal wel het laatste reisverslag van deze Ghana reis zijn die ik lees. Over 2 weken kun je het mij allemaal zelf weer vertellen. Geniet nog even die laatste 2 weken. liefs papa XXX -
16 April 2016 - 20:06
Annette Van Dartel:
Lieve Loes,
Ik wens je nog een hele fijne week toe. Ben je weer een beetje opgeknapt?
Bedankt voor jouw mooie reisverhalen en nogmaals: je bent een topper!!
In gedachten zullen deze mensen denk ik altijd bij jou blijven ook al is de kans groot dat je ze nooit meer terugziet. Xxx Annette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
