2 weken in Ghana
Blijf op de hoogte en volg Loes
08 Februari 2016 | Ghana, Tamale
Hallo allemaal.
Hier weer even een berichtje uit Ghana. Na 4 dagen te hebben geleefd met een zaklamp en powerbanks heb ik ook eindelijk weer stroom en licht en kan ik weer even een update schrijven.
Het begint hier al aardig warm te worden. De afgelopen dagen was het constant 38 graden. En nog vinden de mensen hier dat het koud is buiten.
Tijdens onze tijd in Ghana zouden we eigenlijk in Gods Care Community Hospital stage lopen. Maar toen we er na een dag achter kwamen dat daar te weinig te doen was voor ons zijn we na een aantal gesprekken overgestapt naar Tamale West Hospital. Hier zal ik de komende 2 maanden stage lopen op de female ward (vrouwen afdeling). Na een week stage is al gelijk te merken wat een wereld van verschil het is, een ziekenhuis in Ghana en in Nederland. Ze hebben hier een beetje lak aan de regels die er zijn. Zo gebruiken ze bijna nooit handschoenen, doen geen tweede controle met medicijnen, nemen de vrouwen hun kinderen gewoon mee naar het werk (deze binden ze in een doek op hun rug en gaan dan werken), als ze naar de isolatie ruimte gaan hebben ze geen isolatie kleding aan, ook staan bij de isolatieruimte gewoon de deuren en ramen open dus zo geïsoleerd is het niet en als vrouwen de kinderen op hun rug hebben nemen ze die gewoon mee naar binnen.
Ze hebben hier geen driewegkraantje aan het infuussysteem zitten dus alle medicatie die niet in infuuszakken zit wordt rechtstreeks de canule in gespoten, wederom zonder handschoenen.
Af en toe verbaas ik me echt over hoe het er aan toe gaat, maar het personeel zegt zelf ook: we hebben niet alles wat we nodig hebben dus het is nu gewoon roeien met de riemen die je hebt.
Ik zal jullie ook even wat vertellen over mijn gezin. Het gezin bestaat uit vader, moeder en 6 kinderen in de leeftijd van 2-21. Het is een best arm gezin. Zo hebben ze bijvoorbeeld geen geld om matrassen te kopen, dus slapen ze op de vloer. De oudste zoon heeft in juni 2015 zijn high school afgerond. Hij is heel erg slim en zou graag willen studeren maar daar is geen geld voor. Hij werkt wel op een farm maar alles wat hij daar verdient geeft ie aan het gezin zodat die 'goed' kunnen leven. Deze hele situatie zet me best wel aan het denken. Deze mensen hebben letterlijk niks en nog hoor je ze nooit klagen, zijn ze gezond en gelukkig. Het is ook mooi om te zien hoe gelukkig en blij je iemand kan maken met iets kleins. Als je iemand in Nederland een simpele balpen zou geven zou je er amper een dankjewel voor terug krijgen. Hier was ik mijn host zusje aan het helpen met haar schoolwerk en gaf haar een pen omdat ze die zelf niet had, ze begon helemaal te glunderen en heeft me wel 20x bedankt. Ik bewonder heel erg hun manier van leven. En het laat me toch wel inzien hoe goed wij het hebben in Nederland.
Ze hebben hier ook best rare gewoontes. Je mag alleen met rechts eten want met links vegen de mensen hun billen af als ze naar de wc zijn geweest. Maar je mag bijvoorbeeld ook geen geld of iets anders met links geven of aannemen. Ook mag je niet met je benen over elkaar zitten. De mensen eten hier ook echt mega grote porties. En als je ´s avonds gaat eten eet je met meerdere personen van 1 bord of uit 1 pan. Niemand eet hier ook met bestek (alleen 's ochtends als ze coco, een soort roze soep, eten) maar gewoon met hun rechterhand. En als ze vlees met een bot erin eten wordt deze ook gewoon opgegeten.
Iedereen wil me ook overal mee naar toe nemen. Van de week hoorde ik ineens allemaal knallen, ik wist dat er een of ander feest was maar ik wist niet wat voor feest en of het speciaal was. Ik werd gelijk uit mijn hut gehaald en meegenomen het dorp in, daar eenmaal aangekomen stond er een mensenmassa in een cirkel om iets heen. Omdat ik hier de saliminga (blanke) ben werd ik door iedereen naar voren geduwd net zo lang tot ik vooraan stond. Hier zaten allemaal mensen met kartonnen dozen op de grond, er was muziek en mensen waren aan het dansen. Degene die aan het dansen waren kregen allemaal geld tegen hun hoofd gedrukt. Na een uur kijken werd het alleen maar vreemder. Toen ik later thuis kwam bleek dat dit een feest was omdat de chief van het dorp vorig jaar overleden was en dat ze dat nu op deze manier gingen vieren. Gisteren waren Sanne en ik uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloft. Hiervoor hadden we traditionele Ghanese jurken laten maken. We hadden verwacht dat het een heel groot feest zou zijn met muziek en veel dansen. Precies het tegenovergestelde was de werkelijkheid. Het was namelijk een traditionele islamitische bruiloft. Dit betekend dat iedereen eerst naar de moskee gaat en dan daarna gaan de mannen naar het huis van de bruidegom en de vrouwen naar het huis van de bruid. Dan is het zitten en eten en zitten en zitten... van 9.00 tot 15.00 hebben we op een stoeltje gezeten en 2x een glimp van de bruid opgevangen.
Nouja dat was het weer voor nu.
Tot later!
Hier weer even een berichtje uit Ghana. Na 4 dagen te hebben geleefd met een zaklamp en powerbanks heb ik ook eindelijk weer stroom en licht en kan ik weer even een update schrijven.
Het begint hier al aardig warm te worden. De afgelopen dagen was het constant 38 graden. En nog vinden de mensen hier dat het koud is buiten.
Tijdens onze tijd in Ghana zouden we eigenlijk in Gods Care Community Hospital stage lopen. Maar toen we er na een dag achter kwamen dat daar te weinig te doen was voor ons zijn we na een aantal gesprekken overgestapt naar Tamale West Hospital. Hier zal ik de komende 2 maanden stage lopen op de female ward (vrouwen afdeling). Na een week stage is al gelijk te merken wat een wereld van verschil het is, een ziekenhuis in Ghana en in Nederland. Ze hebben hier een beetje lak aan de regels die er zijn. Zo gebruiken ze bijna nooit handschoenen, doen geen tweede controle met medicijnen, nemen de vrouwen hun kinderen gewoon mee naar het werk (deze binden ze in een doek op hun rug en gaan dan werken), als ze naar de isolatie ruimte gaan hebben ze geen isolatie kleding aan, ook staan bij de isolatieruimte gewoon de deuren en ramen open dus zo geïsoleerd is het niet en als vrouwen de kinderen op hun rug hebben nemen ze die gewoon mee naar binnen.
Ze hebben hier geen driewegkraantje aan het infuussysteem zitten dus alle medicatie die niet in infuuszakken zit wordt rechtstreeks de canule in gespoten, wederom zonder handschoenen.
Af en toe verbaas ik me echt over hoe het er aan toe gaat, maar het personeel zegt zelf ook: we hebben niet alles wat we nodig hebben dus het is nu gewoon roeien met de riemen die je hebt.
Ik zal jullie ook even wat vertellen over mijn gezin. Het gezin bestaat uit vader, moeder en 6 kinderen in de leeftijd van 2-21. Het is een best arm gezin. Zo hebben ze bijvoorbeeld geen geld om matrassen te kopen, dus slapen ze op de vloer. De oudste zoon heeft in juni 2015 zijn high school afgerond. Hij is heel erg slim en zou graag willen studeren maar daar is geen geld voor. Hij werkt wel op een farm maar alles wat hij daar verdient geeft ie aan het gezin zodat die 'goed' kunnen leven. Deze hele situatie zet me best wel aan het denken. Deze mensen hebben letterlijk niks en nog hoor je ze nooit klagen, zijn ze gezond en gelukkig. Het is ook mooi om te zien hoe gelukkig en blij je iemand kan maken met iets kleins. Als je iemand in Nederland een simpele balpen zou geven zou je er amper een dankjewel voor terug krijgen. Hier was ik mijn host zusje aan het helpen met haar schoolwerk en gaf haar een pen omdat ze die zelf niet had, ze begon helemaal te glunderen en heeft me wel 20x bedankt. Ik bewonder heel erg hun manier van leven. En het laat me toch wel inzien hoe goed wij het hebben in Nederland.
Ze hebben hier ook best rare gewoontes. Je mag alleen met rechts eten want met links vegen de mensen hun billen af als ze naar de wc zijn geweest. Maar je mag bijvoorbeeld ook geen geld of iets anders met links geven of aannemen. Ook mag je niet met je benen over elkaar zitten. De mensen eten hier ook echt mega grote porties. En als je ´s avonds gaat eten eet je met meerdere personen van 1 bord of uit 1 pan. Niemand eet hier ook met bestek (alleen 's ochtends als ze coco, een soort roze soep, eten) maar gewoon met hun rechterhand. En als ze vlees met een bot erin eten wordt deze ook gewoon opgegeten.
Iedereen wil me ook overal mee naar toe nemen. Van de week hoorde ik ineens allemaal knallen, ik wist dat er een of ander feest was maar ik wist niet wat voor feest en of het speciaal was. Ik werd gelijk uit mijn hut gehaald en meegenomen het dorp in, daar eenmaal aangekomen stond er een mensenmassa in een cirkel om iets heen. Omdat ik hier de saliminga (blanke) ben werd ik door iedereen naar voren geduwd net zo lang tot ik vooraan stond. Hier zaten allemaal mensen met kartonnen dozen op de grond, er was muziek en mensen waren aan het dansen. Degene die aan het dansen waren kregen allemaal geld tegen hun hoofd gedrukt. Na een uur kijken werd het alleen maar vreemder. Toen ik later thuis kwam bleek dat dit een feest was omdat de chief van het dorp vorig jaar overleden was en dat ze dat nu op deze manier gingen vieren. Gisteren waren Sanne en ik uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloft. Hiervoor hadden we traditionele Ghanese jurken laten maken. We hadden verwacht dat het een heel groot feest zou zijn met muziek en veel dansen. Precies het tegenovergestelde was de werkelijkheid. Het was namelijk een traditionele islamitische bruiloft. Dit betekend dat iedereen eerst naar de moskee gaat en dan daarna gaan de mannen naar het huis van de bruidegom en de vrouwen naar het huis van de bruid. Dan is het zitten en eten en zitten en zitten... van 9.00 tot 15.00 hebben we op een stoeltje gezeten en 2x een glimp van de bruid opgevangen.
Nouja dat was het weer voor nu.
Tot later!
-
08 Februari 2016 - 19:19
Vicky:
Super gaaf wijfie! Kan ik nog potloden opsturen?? -
08 Februari 2016 - 19:33
Marc Ter Ellen:
Hoi Loes,
Leuk om weer wat van je te lezen. Moet wel een bijzondere ervaring zijn, zowel het stage lopen als het dagelijkse leven in Ghana.
Geniet maar lekker en fijn dat je ons op de hoogte houdt.
-
08 Februari 2016 - 19:34
Ineke Van Dartel:
Wat een super ervaring voor jou. Echt back to basic. Leven in een hutje. Zo zie en voel je wel hoe ze daar leven. Trots op jou. XXX
-
08 Februari 2016 - 20:46
Tante T:
You go girl!
Super trots op mijn 'nichtje'!
Zo mooi dat je nu ziet dat zoveel bezitten niet gelukkig hoeft te maken.
Zo'n mooi ervaring! Koester deze momenten en neem het mee in je verdere leven!
Dikke kus van je tante T xxx -
08 Februari 2016 - 22:53
Sophie:
Super nichie!! Heel erg genieten!
Dikke kus -
08 Februari 2016 - 23:49
Mireille:
Geweldig Loes, wat een belevenis. En super zoals je het allemaal aanpakt en beleeft. Echt heel knap. Zo kunnen jullie van elkaar leren ;). sterkte met de warmte :) xx
-
09 Februari 2016 - 00:13
Maria:
Hé Loes, wat een leuk verslag. En wat heb je al veel indrukken opgedaan.Wat een cultuuromslag hè. Hoe koel is jouw hutje? Houdt leem de warmte een beetje buiten? Prachtig om de rode grond te zien. De eerste introductie op je werk was wel een eartquake als ik zo lees.Nou, lekker genieten en ik kijk uit naar het vervolg. Liefs Maria -
09 Februari 2016 - 09:26
Carlotta :
Hoi Loes,
Ik heb vandaag de eerste keer jij teksten gelezen, en vind het super interessant! Ik ga nu vaker hier kijken om te zien of je weer wat nieuwe dingen hebt geschreven!
Ik wens jij veel plezier in Ghana! :)
Groetjes uit Duitsland,
Carlotta -
09 Februari 2016 - 18:56
Annette Van Dartel:
Hoi Loes,
We vinden dat je het in allerlei opzicht hartstikke goed doet!
We zijn trots op je!
Je doet een heel bijzondere ervaring op die niemand je meer kan afnemen.
Geniet ervan! Xxx Dick en Annette -
12 Februari 2016 - 11:36
Opa En Oma:
Lieve Loes,
Wij hebben jouw foto's en je verhaal gezien en gelezen. Heel interessant.
Ons zijn echt de ogen opengegaan onder welke omstandigheden de mensen daar leven.
Je kunt daar echt goed werk doen.
Met opa gaat het elke dag zachtjes vooruit.
Ze houden hem hier goed in de gaten en de zuster komt twee keer per dag.
We wensen je nog veel plezier en succes in Ghana en we blijven je volgen.
Lieve groetjes opa en oma -
14 Februari 2016 - 17:08
Opa En Oma Ter Ellen:
Lieve Loes, 14 februari 2016,
Wat geweldig je eerste grote verslag en foto,s te zien.Je kunt er hier geen voorstelling van
maken hoe de mensen daar leven.Wel mooi dat ze zo gelukkig zijn met het weinige wat ze hebben.
Voor jou wel een hele ervaring hoe ze daar werken in het ziekenhuis.Ja,wij zijn hier wel erg verwend
en zien dat haast niet meer.We hopen Loes dat je heel veel opsteekt van hun manier van werken en
hen weer kunt helpen met wat jij hier geleerd hebt.
Heel fijn dat je in zo,n gezin bent opgenomen en ziet hoe zij leven.
We wensen je een fijne tijd daar en hopen dat je veel opsteekt van hun manier van leven.
Hartelijke groeten van hier.Heel veel sterkte en veel liefs van Opa en Oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
