Week 3 in het heerlijke Ghana

Hallo allemaal

Hier weer even een update vanuit Ghana.

Na twee weken stage te hebben gelopen in het Tamale West Hospital begint het al aardig te wennen. In het begin was het erg lastig om de grote verschillen met Nederland en hier te zien. Je merkt dat de mensen hier erg graag goede zorg willen geven maar dat ze gewoonweg niet de juiste middelen hebben om dit te doen. Als ik het met mijn collega´s heb over hoe de dingen in Nederland gaan zeggen ze ook wel dat ze het op school ook wel zo leren zoals wij het leren, maar net zoals ik in mijn vorige blog ook al zei: het is hier roeien met de riemen die je hebt. Vorig jaar is er een Nederlands meisje geweest die ook op de female ward heeft gewerkt. Zij heeft toen een elastieke band meegenomen die gebruikt wordt om bloed te prikken. Ze proberen die zo veel mogelijk te gebruiken, al helemaal als ik meekijk, dan pakken ze meteen het elastiek. Maar ze weten eigenlijk helemaal niet goed hoe deze werkt. De band wordt gewoon met volle kracht aangetrokken en ze laten deze zo 3 minuten zitten. Als de band niet gebruikt wordt, knippen ze gewoon een gebruikte infuusslang in stukken en knopen ze die om de arm.
Het is wel leuk om te zien dat mijn collega's mij alles willen leren maar dat ze ook van alles van mij willen weten en leren. Iedereen wil ook mee naar Nederland als ik terug ga.
Vandaag het ik ook een kijkje mogen nemen in het Theatre (de operatiekamer). Er was op dat moment geen operatie bezig maar we hebben wel een hele rondleiding gehad en overal uitleg over gekregen.
Je maakt hier wel echt van alles mee. Ik werk 6 dagen per week in het ziekenhuis. Wat me wel is opgevallen is dat vooral in het weekend iedereen ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Afgelopen weekend was dat ook weer zo. Een mevrouw lag al een paar dagen (dit is een grote uitzondering, de meeste mensen worden na max. 3 dagen ontslagen uit het ziekenhuis) helemaal uitgemergeld op de afdeling. Afgelopen zaterdag werd zo door een familielid uit bed gehaald en doe moest haar letterlijk naar buiten dragen omdat ze zo zwak was. Maar ondanks dat was ze gewoon ontslagen uit het ziekenhuis. Als je zo'n patiënt in Nederland zou zien zou deze echt weken in het ziekenhuis liggen zodat ze genoeg aangesterkt was om naar huis te gaan. Hier werd ze na nog geen week al ontslagen en moet ze het thuis maar verder uitzoeken. Dat soort dingen zijn best naar om te zien en grijpen me heel erg aan. Mensen die zo ziek zijn dat ze er uitzien als 70 terwijl ze nog maar 30 zijn en dan zo zwak gewoon naar huis worden gestuurd. Het doet me toch elke keer weer beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben.

Ik ben er ook achter gekomen dat ik mijn hut niet voor mijzelf heb maar deel met vele bewoners. Zo ben ik al 2 muizen, 3 kakkerlakken, een krekel en ik weet niet hoeveel verschillende soorten spinnen tegen gekomen. Er is zelfs een muis die zijn nestje heeft gebouwd aan de binnenkant van mijn rieten dak. Ik ben hier dus nooit alleen ;)

Gisteravond was het wel even schrikken. Het was de hele dag erg warm geweest en nadat ik bij Sanne langs was geweest en weer thuis kwam was ik even op bed gaan liggen voor een powernap. Toen ik wakker werd kwam mijn oudste hostbroer mijn hut binnen om te zeggen dat mijn jongste hostbroertje (1,5 jaar) naar het ziekenhuis was gebracht. Niemand wist wat er aan de hand was en na een 2 uur van onduidelijkheid kwam de moeder weer thuis met het jongetje. Het bleek dat hij malaria heeft. Wat voor mij wel heel vreemd wat is dat hij gelijk weer naar huis mocht en niet in het ziekenhuis hoefde te blijven. Sanne en ik zien dagelijks mensen/kinderen met malaria en die liggen meestal een dag of 3 in het ziekenhuis aan het infuus. Maar waarschijnlijk omdat de familie zo arm is en (denk ik) geen zorgverzekering hebben dat ze het niet konden betalen om het kindje op te laten nemen in het ziekenhuis. Dit soort dingen zijn toch wel erg confronterend. Het liefst zou ik ze zo het geld geven om het kindje op te laten nemen zodat hij de zorg krijgt die hij nodig heeft. Maarja, die mensen nemen dat niet zo maar aan. En het is moeilijk te zeggen of het geld wat je geeft daar dan echt voor gebruikt wordt of dat ze er andere dingen mee gaan doen. Gelukkig gaat het nu alweer wat beter met hem en kan ik hem thuis een beetje in de gaten houden.

Het begint hier nu echt goed warm te worden. De komende tijd gaat de temperatuur stijgen tot boven de 40 graden. Het zal ook niet echt helpen dat je hier van je knieën tot je navel bedekt moet houden (dit is alleen voor je man om te zien) en dus niet lekker in je korte broek kan lopen maar altijd iets (half)langs aan hebt. Gelukkig voor ons is er hier een zwembad in de stad waar we even een beetje kunnen afkoelen.

Het is hier nog steeds elke dag genieten en nieuwe dingen uitproberen. Het eten is hier ook heel anders maar het begint ook al wel te wennen (ondanks dat verlang ik wel heel erg naar een simpel broodje kaas).

Ik hoop jullie zo weer een beetje op de hoogte te hebben gebracht van mijn avontuur hier in Ghana.

Vee liefs!