Week 7 in Ghana

Hallo allemaal,

Hier weer even een update vanuit het bloedhete Ghana. De temperaturen lopen hier in deze periode op tot rond de 42 graden en als je dan geen korte broek aan kan is dat best wel heet.

In mijn vorige blog had ik een stukje geschreven over mijn verblijf in mijn hut en gastgezin. Hierin had ik ook geschreven dat ik besloten had om toot het einde van mijn avontuur in mijn hut te blijven wonen. Maar dit is iets anders gegaan dan ik had gehoopt. Een dag nadat ik mijn blog online had gezet kreeg ik een vervelend telefoontje van de organisatie. Door dit telefoontje en (toch nog) alle omstandigheden die ik in mijn vorige blog heb genoemd, heb ik besloten om alsnog te verhuizen. Dus twee dagen later (afgelopen woensdag) ben ik naar het gastgezin waar Sanne ook woont verhuisd. Ik zit hier nu een kleine week en voel me al helemaal thuis. Af en toe denk ik wel eens: heb ik de juiste keuze gemaakt? Of: had ik daar niet beter kunnen blijven en heb ik die mensen nu niet gekwetst? Maar hoe hard het ook is, ik ben hier voor mezelf. En ik wil zo veel mogelijk kunnen genieten van alles wat er hier is. Ik heb nu dus ook voor mezelf gekozen en uiteindelijk ben ik erg blij dat ik deze keuze heb gemaakt.

Omdat het hier nu zo ongelofelijk warm is komt er ook wel eens een zware regenbui voorbij, wat gepaard gaat met bliksem en onweer. Als het gaat regenen hoor je de onweer al een tijdje rommelen, gaat het harder waaien en trekt het ineens helemaal dicht. Dan vanuit het niet gaat het echt keihard regenen. Terwijl ik dit typ is het al weer lekker aan het rommelen buiten. Eergister avond was het ook keihard aan het regenen. De pijp waar het douche/kook/(af)was water gehaald wordt was die middag afgesloten dus er kon geen water gehaald worden. Toen het eenmaal begon te regenen werden er door de medebewoners van het huis allemaal bakken buiten gezet zodat ze de volgende ochtend water hadden om te douchen. Ik moet mijn beker voor mijn thee nog afwassen maar had ook geen water, dus dacht: elk nadeel heeft zijn voordeel, laat ik mijn beter afwassen met regenwater. Zo gezegd zo gedaan en ik had weer een schone beker.

Op stage gaat het ook nog steeds goed. Het is erg leerzaam om hier stage te lopen. Er zijn nu ook een hoop studenten van de nursing schools uit Tamale in het ziekenhuis stage aan het lopen. Zij leren op school natuurlijk veel meer over de veel voorkomende ziektebeelden hier dan ik. Als ik dan met de dokter mee loop als hij 's ochtends zijn ronde doet ontstaan er hele discussies over de ziektebeelden en leer je er enorm veel over.
Ik merk wel dat ik meer handelingen mag verrichten dan de Ghanese studenten. Zo mag ik bijvoorbeeld zelf medicatie geven ( al laat ik het wel altijd controleren, zodat ik zeker weet dat ik geen fouten maak) en mag ik infusen prikken. Dit is nog wel knap lastig op zo'n donkere huid, maar door het vaker te doen leer je wel om te zien wat een goede ader is en wat niet. Ook merk ik heel erg dat de doktoren mij ook echt beginnen te vertrouwen omdat ik er al zo lang ben. Afgelopen week hadden we een noodgeval en ging er bijna iemand dood. Toen de dokter kwam waren er net een paar nieuwe studenten gekomen op mijn afdeling. Zij wilde, net als ik, zien wat er ging gebeuren en hoe de dokter dit ging behandelen. Er was een tweede dokter bij geroepen maar die zat midden in een operatie dus kon niet zo snel komen. Dit betekende dat een aantal verpleegkundigen moesten helpen. De hoofdzuster van mijn afdeling was er al om te helpen en ik stond erbij met een aantal andere studenten. De dokter kwam toch nog een paar handen te kort en toen een van de Ghanese studenten wilde helpen weigerde de dokter dat en zei hij dat ik als enige mocht helpen. Ik was hier best wel verbaasd over dat hij mij zo vertrouwde dat ik bij deze behandeling mocht helpen. Het geeft je wel een enorm goed gevoel dat een dokter je na 5 weken zo vertrouwd dat hij je als vreemdeling toch met zo'n belangrijk iets laat helpen. Dat geeft toch het gevoel dat je je werk goed doet.

De tijd hier gaat wel echt ongelofelijk snel. En het voelt zo gewoon om 6 dagen per week in het ziekenhuis rond te lopen. Zo'n beetje iedereen kent ons al wel, nou vallen we natuurlijk ook best wel op als enige twee blanken in het ziekenhuis. Als ik 's ochtends aan kom lopen maak ik altijd even een praatje met de mensen van de nachtdienst van surgical, wat naast mijn afdeling ligt. Als ik haast heb en dus geen tijd om een praatje te maken komen ze na hun dienst gewoon de female ward binnen lopen om even te kletsen. Ook als ik bijvoorbeeld naar het lab moet of bloed moet halen bij de bloedbank en ik kom binnen is het eerste wat ze zeggen: ah goodmorning (of afternoon) Saliminga, blood for female ward again. De mensen zijn zo vriendelijk en soms moet je echt opletten dat je niet te lang blijft staan kletsen omdat mijn collega's dan op de uitslag of op het bloed wachten. Ook op mijn eigen afdeling is het super gezellig. Als we even tijd hebben zitten we over van alles en nog wat te kletsen. Soms is het voor mij wel wat lastig te volgen omdat mijn collega's dan automatisch overschakelen naar hun eigen lokale taal. Maar vaak hebben ze dat al snel door en schakelen ze weer om naar het Engels zodat ik mee kan praten.

Ondertussen is het nu keihard gaan waaien, dus ik vrees dat er zo weer een flinke regen/onweersbui aankomt...

Nou, ik hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb gebracht.