Alweer 6 weken in Ghana
Blijf op de hoogte en volg Loes
06 Maart 2016 | Ghana, Tamale
Hallo,
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb geplaatst dus hier weer even een berichtje uit Ghana. Na 6 weken is het nog steeds erg vreemd om af en toe blanke mensen tegen te komen. Als je op straat rond loopt heb je niet zo erg door dat je er anders uit ziet tot je ineens een andere blanke ziet. Het leventje hier begint al aardig normaal te worden. Douchen met een emmer en een bakje, met je handen eten, met het hele dorp gebruik maken van het zelfde openbare toilet (lees hier een gebouw met 'wc' hokjes, een gat in de grond en de geur erger dan in een varkensstal) en als het ´s avonds te donker is om naar het wc hok te gaan gewoon de bush in en met een aantal schapen om je heen en langslopende mensen je behoeftes doen.
Toch had ik het de afgelopen 2 weken wel zwaar. Het ging niet zo goed in het gastgezin en hierdoor voelde ik me erg zwak. Het eten wat mijn gezin hier maakt is niet bepaald voedzaam, soms krijg je als avondeten een schaaltje mini bruine boontjes en verder helemaal niks. Hier in Ghana eten de mensen amper groentes en fruit. Doordat ik dit niet in het gastgezin kreeg was kon ik dat heel erg aan mijn lichaam merken, ik was vaak zwak, licht in mijn hoofd, duizelig en had veel last van mijn buik. Ik was op het punt om te zeggen: haal me maar weg uit deze hut en zet me maar in een normaal huis. Maar van huis uit heb ik geleerd om af te maken waar ik aan begonnen ben en nooit op te geven. Dus na een paar dagen goed alle mogelijkheden overwogen te hebben heb ik toch besloten om tot het eind van mijn grote avontuur in mijn hut te blijven wonen. En wat het eten betreft, na veel (lees HEEL veel) telefoontjes met de organisatie de afgelopen 2 weken is het nu bijna allemaal opgelost gelukkig.
Maar daarbij kwam ook nog dat Sanne, mijn huisgenootje waar ik mee naar Ghana ben, zaterdag (na 3 nachtdiensten dus super weinig slaap) opgenomen werd in het ziekenhuis met malaria. Dit was echt heel erg schrikken. 's Ochtends nog samen naar huis gegaan vanaf stage, hier gaf ze al wel aan dat ze niet lekker was maar daar zochten we niks achter, omdat we wel vaker hadden dat we ons niet lekker voelde. Toen ik 2 uur thuis was werd ik wakker gebeld door San, dat het echt niet goed ging. Toen ik bij haar kwam was ze echt heel ziek en nadat we een collega hadden gebeld (die als een grote zus hier voor ons is) hebben we toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Hier zijn wat testen gedaan en bleek het dus malaria te zijn. Sanne werd opgenomen en zou op de female ward terecht komen. Hier was ik wel blij mee omdat ik zelf op deze ward werk en dus de werkwijze goed ken en dan zelf ook voor haar kon zorgen. Helaas lag mijn afdeling vol en moesten we naar surgical, de afdeling naast female. Gelukkig kende ik de mensen die hier aan het werk waren ook goed, omdat ik regelmatig daar kon om wat te lenen of mijn handen te wassen als we weer eens geen stromend water hebben. Ik mocht de hele tijd gewoon bij Sanne blijven, overal bij zijn en ze hebben zelfs een bed voor me vrij gehouden zodat ik bij Sanne kon blijven slapen. Zo merk je wel weer dat het dan een voordeel is dat je in het ziekenhuis werkt, ze behandelen je net even iets beter dan wanneer je niet in het ziekenhuis werkt. Gelukkig mocht Sanne op maandag ochtend weer naar huis en ben ik met haar mee gegaan om even bij te komen en te slapen. Maar de volgende dag was het gewoon weer tijd voor een lange dag stage.
Na 4 vermoeide dagen was het eindelijk zo ver, het weekend waar we zo naar uitgekeken hadden. We zijn gister met Stella (onze collega die ook met ons mee ging naar het ziekenhuis), haar man en iemand die bij hun in de compound woont naar Mole National Park gegaan. Dit is een groot natuurpark waar allemaal wilde dieren leven. In het national park is een mega mooie lodge waar je kan overnachten, met prachtig uitzicht over het natuurpark. Hier hebben we even een rondleiding gekregen. Toen we op het terras met infinity pool aankwamen zagen we in de verte een meer met wat dieren erin. In eerste instantie dachten we dat er nijlpaarden in lagen maar toen we een foto hadden genomen en deze gingen inzoomen zagen we dat er 3 olifanten heerlijk lagen te badderen.. wat een prachtig zich was dat. En toen moesten we nog op safari. Omdat net het droogseizoen voorbij is en het in maart super warm is hier zijn de dieren in het park allemaal het dal in gegaan opzoek naar water en planten om te eten. Er was dus een kans dat we geen olifanten zouden zien omdat we een safari van een uur gingen doen. Toen we uiteindelijk bij een meertje aankwamen zagen we een groep van 7 olifanten, heel veel krokodillen en antilopes. Dit was echt zo indrukwekkend! Gewoon wilde olifanten op nog minder dan een straatlengte afstand. Wat een prachtige beesten zijn het en wat geweldig dat die hier zo kunnen leven. Sanne en ik hebben de rest van de dag met een mega glimlach op ons gezicht rondgelopen. Hier waren we echt even aan toe.
Vandaag wordt het weer genieten. Het in hier Onafhankelijkheidsdag dus zijn er allemaal feestjes in de stad. Hier gaan we samen met Stella naartoe en weer heerlijk genieten.
Soms is het leven hier zwaar, lastig en moeilijk. Maar ondanks alles ben ik zo dankbaar voor dit avontuur en leer ik echt genieten van de kleine maar oh zo belangrijke fijne momenten.
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb geplaatst dus hier weer even een berichtje uit Ghana. Na 6 weken is het nog steeds erg vreemd om af en toe blanke mensen tegen te komen. Als je op straat rond loopt heb je niet zo erg door dat je er anders uit ziet tot je ineens een andere blanke ziet. Het leventje hier begint al aardig normaal te worden. Douchen met een emmer en een bakje, met je handen eten, met het hele dorp gebruik maken van het zelfde openbare toilet (lees hier een gebouw met 'wc' hokjes, een gat in de grond en de geur erger dan in een varkensstal) en als het ´s avonds te donker is om naar het wc hok te gaan gewoon de bush in en met een aantal schapen om je heen en langslopende mensen je behoeftes doen.
Toch had ik het de afgelopen 2 weken wel zwaar. Het ging niet zo goed in het gastgezin en hierdoor voelde ik me erg zwak. Het eten wat mijn gezin hier maakt is niet bepaald voedzaam, soms krijg je als avondeten een schaaltje mini bruine boontjes en verder helemaal niks. Hier in Ghana eten de mensen amper groentes en fruit. Doordat ik dit niet in het gastgezin kreeg was kon ik dat heel erg aan mijn lichaam merken, ik was vaak zwak, licht in mijn hoofd, duizelig en had veel last van mijn buik. Ik was op het punt om te zeggen: haal me maar weg uit deze hut en zet me maar in een normaal huis. Maar van huis uit heb ik geleerd om af te maken waar ik aan begonnen ben en nooit op te geven. Dus na een paar dagen goed alle mogelijkheden overwogen te hebben heb ik toch besloten om tot het eind van mijn grote avontuur in mijn hut te blijven wonen. En wat het eten betreft, na veel (lees HEEL veel) telefoontjes met de organisatie de afgelopen 2 weken is het nu bijna allemaal opgelost gelukkig.
Maar daarbij kwam ook nog dat Sanne, mijn huisgenootje waar ik mee naar Ghana ben, zaterdag (na 3 nachtdiensten dus super weinig slaap) opgenomen werd in het ziekenhuis met malaria. Dit was echt heel erg schrikken. 's Ochtends nog samen naar huis gegaan vanaf stage, hier gaf ze al wel aan dat ze niet lekker was maar daar zochten we niks achter, omdat we wel vaker hadden dat we ons niet lekker voelde. Toen ik 2 uur thuis was werd ik wakker gebeld door San, dat het echt niet goed ging. Toen ik bij haar kwam was ze echt heel ziek en nadat we een collega hadden gebeld (die als een grote zus hier voor ons is) hebben we toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Hier zijn wat testen gedaan en bleek het dus malaria te zijn. Sanne werd opgenomen en zou op de female ward terecht komen. Hier was ik wel blij mee omdat ik zelf op deze ward werk en dus de werkwijze goed ken en dan zelf ook voor haar kon zorgen. Helaas lag mijn afdeling vol en moesten we naar surgical, de afdeling naast female. Gelukkig kende ik de mensen die hier aan het werk waren ook goed, omdat ik regelmatig daar kon om wat te lenen of mijn handen te wassen als we weer eens geen stromend water hebben. Ik mocht de hele tijd gewoon bij Sanne blijven, overal bij zijn en ze hebben zelfs een bed voor me vrij gehouden zodat ik bij Sanne kon blijven slapen. Zo merk je wel weer dat het dan een voordeel is dat je in het ziekenhuis werkt, ze behandelen je net even iets beter dan wanneer je niet in het ziekenhuis werkt. Gelukkig mocht Sanne op maandag ochtend weer naar huis en ben ik met haar mee gegaan om even bij te komen en te slapen. Maar de volgende dag was het gewoon weer tijd voor een lange dag stage.
Na 4 vermoeide dagen was het eindelijk zo ver, het weekend waar we zo naar uitgekeken hadden. We zijn gister met Stella (onze collega die ook met ons mee ging naar het ziekenhuis), haar man en iemand die bij hun in de compound woont naar Mole National Park gegaan. Dit is een groot natuurpark waar allemaal wilde dieren leven. In het national park is een mega mooie lodge waar je kan overnachten, met prachtig uitzicht over het natuurpark. Hier hebben we even een rondleiding gekregen. Toen we op het terras met infinity pool aankwamen zagen we in de verte een meer met wat dieren erin. In eerste instantie dachten we dat er nijlpaarden in lagen maar toen we een foto hadden genomen en deze gingen inzoomen zagen we dat er 3 olifanten heerlijk lagen te badderen.. wat een prachtig zich was dat. En toen moesten we nog op safari. Omdat net het droogseizoen voorbij is en het in maart super warm is hier zijn de dieren in het park allemaal het dal in gegaan opzoek naar water en planten om te eten. Er was dus een kans dat we geen olifanten zouden zien omdat we een safari van een uur gingen doen. Toen we uiteindelijk bij een meertje aankwamen zagen we een groep van 7 olifanten, heel veel krokodillen en antilopes. Dit was echt zo indrukwekkend! Gewoon wilde olifanten op nog minder dan een straatlengte afstand. Wat een prachtige beesten zijn het en wat geweldig dat die hier zo kunnen leven. Sanne en ik hebben de rest van de dag met een mega glimlach op ons gezicht rondgelopen. Hier waren we echt even aan toe.
Vandaag wordt het weer genieten. Het in hier Onafhankelijkheidsdag dus zijn er allemaal feestjes in de stad. Hier gaan we samen met Stella naartoe en weer heerlijk genieten.
Soms is het leven hier zwaar, lastig en moeilijk. Maar ondanks alles ben ik zo dankbaar voor dit avontuur en leer ik echt genieten van de kleine maar oh zo belangrijke fijne momenten.
-
06 Maart 2016 - 15:14
Vicky:
Super meis hoe je er door heen slaat. Ben trots op je. Is het eten nu dan wat beter?
Hoor snel van je. Kuzz -
06 Maart 2016 - 18:22
Tante T:
Hé topper! Fijn dat na een moeilijke periode nu alles weet goed gaat en dat jullie heerlijk hebben genoten de safari! Blijf doorzetten en genieten!
Dikke kus van je tante T xxxx en de rest van de family -
06 Maart 2016 - 19:13
Maria:
Hé Loes, ik ga weer een poging wagen! :-)
Je maakt wat mee deze weken. Je kunt zeggen wat je wil, maar het leven is in ieder geval niet saai. Ik hoop dat na alle downs de ups de overhand krijgen. Zo'n olifantenfamilie is een beginnetje! (ik ben erg benieuwd naar de foto's) En dan nu lekker feestje bouwen. Heel veel plezier en geniet er van.
Liefs Maria -
06 Maart 2016 - 19:14
Maria:
Gelukt!! Joepie!!!! -
06 Maart 2016 - 19:56
Annette Van Dartel:
Lieve Loes, wat ben jij een doorzettertje! Fijn dat je zo goed voor Sanne hebt gezorgd. En blijf ook goed voor jou zelf zorgen zodat je in elk geval goed te eten krijgt. Ik vind dat jij het al met al bijzonder goed doet! Xxxx tante Annette -
09 Maart 2016 - 11:16
Mireille :
Je bent echt een kanjer Loes. Diep respect. Ik hoop wel dat het qua gezondheid met jullie goed blijft gaan dat is wel heel belangrijk. Ben benieuwd hoe je dat nu opgelost hebt. Veel succes weer voor de komende weken. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
