Een andere kant van de verpleging...
Blijf op de hoogte en volg Loes
21 Februari 2016 | Ghana, Tamale
Ik verbaas me nog steeds over veel onderwerpen in het ziekenhuis. Zo ook over hoe er hier wordt omgegaan met de dood.
1,5 week terug is er iemand op de afdeling overleden. Deze mevrouw lag in een diabetische coma (door een veel te hoog glucose gehalte in het bloed) en had een veel te hoge bloeddruk. Ze lag onderhand ook aan het zuurstof en had een sonde ingebracht gekregen. Iedere 4 uur worden er controles gehouden waarbij de vitale functies worden gemeten. De nachtdienst doet dit nog een keer om 06.00u en de ochtend dienst dan weer om 10.00u. om 06.00uur was haar bloeddruk veel te hoog. Toen ik met een collega om 10.00u dit opnieuw ging meten was haar bloeddruk enorm gezakt. Eerst dacht ik dat ik niet goed hoorde wat mijn collega zei, omdat het verschil zo groot was. Maar toen hij het nog een keer checkte en ik het zelf ook ging checken was het toch echt wat hij zei. Bij mij in mijn hoofd gingen gelijk allerlei alarmbellen af. Zo'n grote daling in 4 uur tijd is niet goed. Ook haar pols en ademhaling waren veel te hoog. Toen ik dit allemaal aangaf aan mijn collega reageerde hij kort, liep naar de tafel waar alle verpleegkundige zitten, pakte zijn telefoon en ging een spelletje spelen. Ik voelde me echt heel machteloos en wilde haar zo graag helpen. Toen ik vroeg of de dokter niet moest komen zei hij: Ja die komt over ongeveer een uurtje haar ronde doen dus dan komt ze wel kijken. Alsof hij haar al opgegeven had. Ik heb uit eindelijk mijn moeder (die zelf ook verpleegkundige is) geappt om haar om advies te vragen, omdat niemand iets deed en ik zo graag iets voor haar wilde doen. Een uur later (dit ene uurtje voelde voor mij als 4 lange uren) kwam de dokter. Zij ging rustig beginnen aan haar ronde, wierp even snel een blik op de doodzieke vrouw en ging gewoon weer verder. Ik vertrouwde de situatie helemaal niet dus bleef bij het bed staan om haar in de gaten te houden. Na 15 minuten kwam de dokter weer langs, keek nog eens snel en zei toen wat in de lokale taal. Daarna werd ze ineens van het zuurstof gehaald en probeerde mijn collega een hartslag te voelen. Toen ik haar hartslag om 10.00u ging tellen was deze zo snel dat ik bijna niet mee kon tellen in mijn hoofd en voelde je deze zo goed dat je alleen maar je vinger tegen haar pols hoefde te leggen om het te voelen. Maar nu moest mijn collega echt zoeken. Hij kon het niet vinden dus ging ik het proberen te voelen. Ik voelde heel zwakjes een paar hartslagen en toen ineens... Niks meer, ze was overleden.
Haar familie stond buiten. Het is hier niet gebruikelijk om te huilen, maar de familie had al wel door wat er gaande was en stond door het raam te kijken en te huilen. Toen mijn collega dit zag moest ze een beetje lachen en zei tegen mij: moet je eens kijken, ze staat al te huilen terwijl ze nog helemaal niet weet dat haar familielid dood is. Ik schrok hier zo van! Hoe hard kan je zijn dacht ik.
Nadat de dokter de dood had bevestigd ging ze weer weg. Mijn collega's overlegde even wat en gingen gewoon weer door met waar ze mee bezig waren. Er werd niet meer over gesproken. Ik was zo geschrokken door hoe snel alles ging en hoe mijn collega's reageerde dat ik er na een tijdje zelfs om moest huilen. Het is zo vreemd, je kent de patiënt en de familie helemaal niet, kan amper met ze communiceren omdat ze een compleet andere taal spreken maar je voelt je zo betrokken als er iets (ernstigs) gebeurt. En vooral die machteloosheid. Zo graag iets willen doen maar niks kunnen doen. Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik iemand had zien overlijden, dus dit was heel nieuw voor mij. Als je in een ziekenhuis werkt, en al helemaal in een land waar ze niet de faciliteiten hebben die wij in Nederland gewend zijn, weet je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Maar toch komt het als een mokerslag binnen wanneer je iemand zijn laatste hartslagen voelt en niemand iets doet, geen reanimatie, helemaal niks....
Deze ervaring heeft mij heel erg doen beseffen hoe hard het leven is. En hoe erg je van alles moet genieten omdat het zo maar voorbij kan zijn. Maar ook hoe belangrijk je familie is. Haar familie heeft vanaf het moment dat ze bij mij op de ward opgenomen is geen moment haar zijde verlaten. Hoe fijn zou het voor die mevrouw moeten zijn geweest om te voelen dat er altijd iemand bij haar was om op haar te letten en voor haar te zorgen.
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik uit een familie kom die er ook zo voor mij zal zijn als de familie van de mevrouw er voor haar was!
1,5 week terug is er iemand op de afdeling overleden. Deze mevrouw lag in een diabetische coma (door een veel te hoog glucose gehalte in het bloed) en had een veel te hoge bloeddruk. Ze lag onderhand ook aan het zuurstof en had een sonde ingebracht gekregen. Iedere 4 uur worden er controles gehouden waarbij de vitale functies worden gemeten. De nachtdienst doet dit nog een keer om 06.00u en de ochtend dienst dan weer om 10.00u. om 06.00uur was haar bloeddruk veel te hoog. Toen ik met een collega om 10.00u dit opnieuw ging meten was haar bloeddruk enorm gezakt. Eerst dacht ik dat ik niet goed hoorde wat mijn collega zei, omdat het verschil zo groot was. Maar toen hij het nog een keer checkte en ik het zelf ook ging checken was het toch echt wat hij zei. Bij mij in mijn hoofd gingen gelijk allerlei alarmbellen af. Zo'n grote daling in 4 uur tijd is niet goed. Ook haar pols en ademhaling waren veel te hoog. Toen ik dit allemaal aangaf aan mijn collega reageerde hij kort, liep naar de tafel waar alle verpleegkundige zitten, pakte zijn telefoon en ging een spelletje spelen. Ik voelde me echt heel machteloos en wilde haar zo graag helpen. Toen ik vroeg of de dokter niet moest komen zei hij: Ja die komt over ongeveer een uurtje haar ronde doen dus dan komt ze wel kijken. Alsof hij haar al opgegeven had. Ik heb uit eindelijk mijn moeder (die zelf ook verpleegkundige is) geappt om haar om advies te vragen, omdat niemand iets deed en ik zo graag iets voor haar wilde doen. Een uur later (dit ene uurtje voelde voor mij als 4 lange uren) kwam de dokter. Zij ging rustig beginnen aan haar ronde, wierp even snel een blik op de doodzieke vrouw en ging gewoon weer verder. Ik vertrouwde de situatie helemaal niet dus bleef bij het bed staan om haar in de gaten te houden. Na 15 minuten kwam de dokter weer langs, keek nog eens snel en zei toen wat in de lokale taal. Daarna werd ze ineens van het zuurstof gehaald en probeerde mijn collega een hartslag te voelen. Toen ik haar hartslag om 10.00u ging tellen was deze zo snel dat ik bijna niet mee kon tellen in mijn hoofd en voelde je deze zo goed dat je alleen maar je vinger tegen haar pols hoefde te leggen om het te voelen. Maar nu moest mijn collega echt zoeken. Hij kon het niet vinden dus ging ik het proberen te voelen. Ik voelde heel zwakjes een paar hartslagen en toen ineens... Niks meer, ze was overleden.
Haar familie stond buiten. Het is hier niet gebruikelijk om te huilen, maar de familie had al wel door wat er gaande was en stond door het raam te kijken en te huilen. Toen mijn collega dit zag moest ze een beetje lachen en zei tegen mij: moet je eens kijken, ze staat al te huilen terwijl ze nog helemaal niet weet dat haar familielid dood is. Ik schrok hier zo van! Hoe hard kan je zijn dacht ik.
Nadat de dokter de dood had bevestigd ging ze weer weg. Mijn collega's overlegde even wat en gingen gewoon weer door met waar ze mee bezig waren. Er werd niet meer over gesproken. Ik was zo geschrokken door hoe snel alles ging en hoe mijn collega's reageerde dat ik er na een tijdje zelfs om moest huilen. Het is zo vreemd, je kent de patiënt en de familie helemaal niet, kan amper met ze communiceren omdat ze een compleet andere taal spreken maar je voelt je zo betrokken als er iets (ernstigs) gebeurt. En vooral die machteloosheid. Zo graag iets willen doen maar niks kunnen doen. Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik iemand had zien overlijden, dus dit was heel nieuw voor mij. Als je in een ziekenhuis werkt, en al helemaal in een land waar ze niet de faciliteiten hebben die wij in Nederland gewend zijn, weet je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Maar toch komt het als een mokerslag binnen wanneer je iemand zijn laatste hartslagen voelt en niemand iets doet, geen reanimatie, helemaal niks....
Deze ervaring heeft mij heel erg doen beseffen hoe hard het leven is. En hoe erg je van alles moet genieten omdat het zo maar voorbij kan zijn. Maar ook hoe belangrijk je familie is. Haar familie heeft vanaf het moment dat ze bij mij op de ward opgenomen is geen moment haar zijde verlaten. Hoe fijn zou het voor die mevrouw moeten zijn geweest om te voelen dat er altijd iemand bij haar was om op haar te letten en voor haar te zorgen.
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik uit een familie kom die er ook zo voor mij zal zijn als de familie van de mevrouw er voor haar was!
-
21 Februari 2016 - 22:34
Marc:
Ja Loes maar ook deze kant maakt je uiteindelijk een complete verpleegkundige. Succes weer de komende week. Liefs papa. -
21 Februari 2016 - 22:40
Ineke :
Lieve Loes, die mevrouw heeft zeker gevoeld dat je bij haar bent gebleven en dat ze niet alleen gestorven is. Inderdaad is het fijn om te weten dat je familie je altijd steunt. je bent een topper Loes. Goed gedaan,
ben trots op jou. xxx -
21 Februari 2016 - 22:54
Caroline:
Lieve Loes,
Wat moet het fijn voor die vrouw geweest zijn dat jij er voor haar was. Ja, zoals papa al zei, dit is jouw vak. Een heel bijzonder beroep dat je echt midden in het leven plaatst. En wat die familie betreft, je hebt gelijk. Liefs, Caro -
24 Februari 2016 - 08:47
Mireille:
Lieve Loes, weten dat iets kan gebeuren of er dan ineens zo voor komen te staan dat is wel even iets anders en dit zijn situaties die je je van te voren niet had kunnen bedenken. Pfff Dat is wel heel intens en heftig om mee te maken. Ik vind het zo knap hoe je ook hier weer op reageert en ook hoe je het deelt en op deze manier ook probeert te verwerken. En inderdaad die mevrouw zal zeker jouw betrokkenheid gevoeld hebben en de familie ook en dat moet voor hun heel fijn en ook bijzonder zijn geweest. Jouw verblijf daar is super waardevol voor jezelf en de mensen daar. Ben blij dat ik ook deel uit maak van jouw familie, dapper nichtje. Sterkte met de emoties xx -
28 Februari 2016 - 12:42
Annette Van Dartel:
Hoi Loes,
Fijn dat jij je er zo van bewust bent dat jouw familie er altijd voor je zal zijn. Dit is niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid. Was het maar zo. Maar wel fijn dat jij deze mevrouw niet alleen hebt laten sterven. Loes, ik heb heel veel bewondering voor jou! Xxxx Annette
-
05 Maart 2016 - 16:57
Ariane:
lieve Loes. Wat een mooie reisverslagen schrijf je en wat een bijzondere ervaring moet dit voor je zijn. Ik heb diepe bewondering voor je hoe je daar je mannetje staat in het hete en soms heel primitieve Afrika. Wat een levenservaring doe je hier op en ook als verpleegkundige is dit een onvergetelijke reis. Knap hoe je moeilijke situaties, zoals de dood van deze mevrouw, een plekje weet te geven ondanks dat je je heel machteloos voelt en het moeilijk te begrijpen is hoe collega's zo onverschillig kunnen reageren. Mooi dat het je aan het denken zet over hoe belangrijk familie is en dat je zoveel mogelijk moet proberen te genieten van het leven.
Loes je bent een topper en wordt beslist ook een kei van een verpleegkundige!!!Heel veel succes en sterkte daar. Veel liefs en vooral ook veel genieten. Big hug, Ariane -
05 Maart 2016 - 22:14
Roelien Witvoet(collega Van Je Moeder):
Lieve Loes, wat heb je dit goed gedaan en alles scherp opgemerkt. Jammer dat ze niet hebben geprobeerd nog wat te doen, maar dan zie je ook enorm de verschillen. Jij hebt alles gedaan wat je kon en dat is erg belangrijk. Blijf je hart volgen, en prima dat je huilt als je verdriet om de heftigheid in je menselijk vak voelt. Ik heb daar ook menige traan om gelaten en werk nog steeds met heel veel plezier! Veel succes!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
